☀️🙏🏼 පින්වත් ස්වාමීන් වහන්ස, පංච උපාදානස්කන්ධය සම්බන්ධයෙන්, සමුදය සහ අත්ථංගමය අප තේරුම්ගත යුත්තේ කෙසේ ද?

බුදුරජාණන් වහන්සේ සංයුත්ත නිකායේ සමාධි භාවනා සූත්‍රයේ දී මේ සම්බන්ධව ඉතා පැහැදිලි විවරණයක් සිදු කොට තිබෙනවා.

“පින්වත් මහණෙනි, මෙකරුණෙහිලා භික්ෂුව රූපය – වේදනා – සඤ්ඤා – සංස්කාර – විඤ්ඤාණ සතුටින් පිළිගනී (අභිනන්දති). එහි ගුණ කියයි (අභිවදති). එහි බැසගෙන සිටියි (අජ්ඣෝසාය තිට්ඨති). මෙසේ රූප, වේදනා, සඤ්ඤා, සංස්කාර, විඤ්ඤාණ සතුටින් පිළිගෙන, එහි ගුණ කියන, එහි බැසගෙන සිටින තැනැත්තාට ඒ කෙරෙහි ආශාව උපදී (උප්පජ්ජති නන්දි). ඒ ආශාව නිසා උපාදාන වීම සිදු වේ (යා රූපේ නන්දි තදුපාදානං). එම උපාදානය නිසා විපාක පිණිස කර්ම සකස් වේ. විපාක පිණිස කර්ම සකස් වීම නිසා ඉපදීම සිදුවේ. ඉපදීම නිසා ජරා ජීර්ණ වීම, මරණයට පත් වීම, ශෝක, වැළපීම්, දුක් දොම්නස් උපායාස හටගනිති. මේ ආකාරයෙන් ය සමස්ත දුක් ජාලය ම හටගන්නේ. පින්වත් මහණෙනි, මෙය වනාහී රූපයේ, වේදනාවේ, සඤ්ඤාවේ, සංස්කාරයන්ගේ, විඤ්ඤාණයේ සමුදය යි”

මෙම විග්‍රහය අනුව මේ ජීවිත පැවැත්ම නම් වූ සංසාරයේ පැවැත්ම සකස් වීම “සමුදය” බව ඉතා පැහැදිලි ය. ඉන් අනතුරුව “අත්ථංගමය හෙවත් අභාවයට පත් වීම” බුදුරජාණන් වහන්සේ පෙන්වා දෙන්නේ මෙලෙසිනි.

“පින්වත් මහණෙනි, මෙකරුණෙහිලා භික්ෂුව (අවබෝධ ඤාණයන් තුළින් කෙලෙසුන් ප්‍රහාණය වී යන පරිදි යථාර්ථය දැකීම නිසා) රූප, වේදනා, සඤ්ඤා, සංස්කාර, විඤ්ඤාණ, සතුටින් පිළිනොගනී (අනභිනන්දති). එහි ගුණ නො කියයි (අනභිවදති). එහි නොබැස ගනී. (අනජ්ඣෝසාය තිට්ඨති). එය නොපිළිගෙන සිටින, එහි හොඳ නොකියන, එහි නොබැසගෙන සිටින ඔහුට රූප, වේදනා, සඤ්ඤා, සංස්කාර, විඤ්ඤාණ, කෙරෙහි තිබුණා වූ යම් ආශාවක් ඇද්ද එය නිරුද්ධ වී යයි. ආශාව නිරුද්ධ වීම නිසා උපාදානය නිරුද්ධ වෙයි. උපාදානය නිරුද්ධ වීම නිසා විපාක පිණිස කර්ම සකස් නො වේ. විපාක පිණිස කර්ම සකස් නොවන නිසා උපතක් සකස් නො වේ. උපතක් සකස් නොවන නිසා ජරාජීර්ණ වීම, මරණයට පත්වීම, ශෝක, වැළපීම්, දුක් දොම්නස්, උපායාස නිරුද්ධ වී යයි. මේ ආකාරයට පැතිර පවත්නා මහත් වූ දුක්ඛ ජාලය ම නිරුද්ධ වේ. පින්වත් මහණෙනි, රූපයේ, වේදනාවේ, සඤ්ඤාවේ, සංස්කාරයන්ගේ, විඤ්ඤාණයේ අත්ථංගමය, අභාවයට පත්වීම යනු මෙයයි.”

එසේ නම් අත්ථංගමයට පත් වීම යනු මුළුමනින් ම සාංසාරික පැවැත්ම සකස් නොවීමෙන් අභාවයට පත් වීමකි.